Dresden

Dresden, de hoofdstad van de staat Saksen. Daar zijn ze wat trots op. Tot op de putdeksels van het rioolstelsel toe, staat het geschreven. Weer eentje voor de verzameling ha ha. De collectie is de laatste week weer aardig aangevuld …
Het is een stad met veel mooie gebouwen, opnieuw opgebouwd na de laatste oorlog, maar inmiddels al weer zwart als roet. De gebouwen zijn over het algemeen aan de buitenzijde echt smerig, jammer, want er is met veel energie aan de opbouw gedaan. Rondom de oude markt wordt en nu gestart met een enorme schoonmaak actie. Het paleis is vrij toegankelijk,prachtige beelden partijen, fonteinen enz. Omdat we zon er bij hebben vandaag, prachtig om op de plaat vast te leggen. Het is wel enorm koud. De mutsen, sjaal en handschoenen waren echt nodig.
Het is rustig in de stad. Toch zijn er wel aardig wat toeristen, bussen vol uit alle delen van het land, maar die zie je alleen bij echte hoogtepunten in de stad.
Het was de moeite waard om eens rond te slenteren zowel in het oude als het nieuwe “oude stad” aan beide zijden van de Elbe.
Omdat we geen Pools restaurant konden vinden, hebben we voor de afwisseling eens afscheid van deze vakantie genomen in een echt Zuid-Afrikaans restaurant, De struisvogel was ook deze keer weer overheerlijk. De moeite waard.
Voor de meelezers heb je er nu niet zoveel aan, maar ja, misschien ook een keer een idee voor later.

Het waren “slechts” elf intensieve dagen, maar wel elf met uitersten, van west naar oost en van noord naar zuid Polen. Warm en koud, groen en wit, arm en rijk, luxe en minder luxe, afwisselend houten en stenen huizen. Het bleef genieten en was ook leerzaam om te zien hoe divers een land kan zijn. Hoe verschillend de landschappen, de dorpen en de steden. Het was leuk en aangenaam. Voor herhaling vatbaat en dat zeggen we samen die zo deze reis konden maken. Goed om ook zo te weten dat er steeds iemand is die op je let en ons tot zover heeft bewaard. Morgen rijden we weer terug naar huis en dinsdag wacht het werk al weer. Nog maar even niet aan nadenken. Bedankt voor het meelezen. Groet.

Sevilla

Sevilla is een omvangrijk landhuis, gebouwd langs de E8 van Warzawa naar het zuiden, richting Katowice en Wroclav. Verder ligt het midden in het niets, de dichtstbijzijnde plaats is al snel 10 km hier vandaan. We zijn waarschijnlijk de enige gasten, maar ondanks dat, eten we heerlijk. Het is compleet en erg lekker. In een grote zaal wordt alles klaar gezet voor een groot [bruiloft-?]feest. Een de enorm grote kamer kunnen we voetballen. Onderweg naar het hotel bekijken we diverse kleine dorpjes, veel houten huisjes, knus, sfeervol, maar al het koud en nat is, lijkt het toch wat afzien. Het is werkelijk prachtig weer, ondanks de temperatuur van 5 graden. De winter komt er aan. In de bossen worden door veel mensen paddenstoelen gezocht en aan de kant van de weg verkocht.

En…. dat gebeurde sneller dan gedacht. Het was wel al enkele dagen geleden voorspelt. De ochtend van ons vertrek was het wit. De eerste sneeuw is dit seizoen is vannacht gevallen. Volgens de weervoorspelling gaat het vandaag 20 - 25 cm sneeuw vallen. We moeten vandaag wel naar Dresden en dat is zo’n 550 km hier vandaan … Enfin, wel wat spannend, want de wegen zijn wat anders dan hier en de winterbanden liggen nog bij Es in de garage… en hier vast niet gestrooid als bij ons ..

Later op de dag blijkt dit een goede test voor de huidige banden. Ze doen het voortreffelijk, waar velen bleven steken in de sneeuw, in de berm, greppel of vangrail, konden wij bijna probleemloos de hellingen nemen [zonder sneeuwkettingen]. De sneeuw was ook hotnieuws op de nieuwszenders, in Saksen. De Poolse TV zenders zijn hier [in Dresden] niet meer te ontvangen. Er wordt gesleed en geskied. Maar ook veel bomen zijn gesneuveld omdat ze de sneeuwlast niet kunnen dragen. Veel bladeren zitten nog aan de bomen. In een paar dagen is de temperatuur ruim 20 graden gedaald. Het gebeurd slechts zeer zelden, dat het zolang in zo’n groot gebied bijna continu sneeuwt.

Wij hebben over het laatste stukje [zo’n 100 km] ruim 4 uur gedaan.
Uiteindelijk zijn we heelhuids aangekomen in Dresden en stad na de oorlog weer helemaal nieuw opgebouwd. We gaan het morgen eens bekijken. Vanuit ons Sunshine-hostel is het wat te ver lopen, dat wordt dus [waarschijnlijk] de tram.

O ja, had ik al verteld dat de [volgens ingelanden terplekke] waterschappen hier niet al te best hun werkzaamheden verrichten? De boeren nemen zelf het initiatief om sloten en afwateringen te graven om wateroverlast te voorkomen. De organisaties die er voor zijn laten dit liggen. Toen is een dragline graafmachine zag staan uit de begin jaren vijftig, wilde ik een foto maken. De kraan was nog in bedrijf en ingezet door een particulier die ook een stuw ging maken. Bij mijn actie om dit vast te leggen stopte er een [bleek later] een Nederlander die al 10 jaar in Polen woont. Hij werkt voor een investeerder die vele boeren bedrijven exploiteert in Polen. We hadden een mooi gesprek waarbij nogmaals duidelijk werd dat Mazurië één van de mooiste gebieden is van Polen, maar met helaas de grootste werkeloosheid. Vergeleken met bv Ukraïne is Polen nog wel het Las Vegas …. Dat zegt ook genoeg.
Alle mede reizigers de hartelijke groeten en tot de volgende keer. Jan

Bialowieza, Grabarka en Lublin

De eerste bestemming was het eerder beschreven oerbos, de meest westelijke uitloper van de taiga. Het klinkt heel wat, maar het ziet er allemaal heel gewoon uit. Gewoon een mooi bos. We willen misschien nog wel een keer teug voor langere tijd. Het is mooi fietsen hier en dan kan je ook een dag met een gids het woud in. Dan zal je zeker ook wild zien, de europeese bizon oa. We rijden via de Russische grens nu zo’n 100 km nar het zuiden en arriveren in Grabarka. Je vindt daar een orthodoxe kerk op een heuvel. De heuvel is vol “geplant” met kruizen. De eerste is daar neergezet ten tijde dat er een pestepidemie heerste. Het verhaal gaat, dat de pest er niet heeft geheerst, mede doordat er een “eerste” kruis werd neergezet, wat de pest daar heeft weggehouden. Nog steeds worden er kruizen geplaatst en wordt de berg gezien als een bedevaartsplaats.

We vervolgen onze weg naar Lublin. Langs leuke, soms schilderachtige houten huisjes. Eenmaal in de stad is het bijna donker geworden, het is druk en via lange rijden met auto’s komen we uiteindelijk in een prachtige villa, anex landhuis. Je zou het hier niet zoeken, maar het is werkelijk een prachtig onderkomen. Klassiek ingericht [het is zeker niet onze stijl], maar wel sfeervol. Heel vriendelijke mensen die waarschijnlijk pas onlangs hier zijn gestart. Er is weinig anders te spreken dan Pools, maar we zijn heelprima aan ons eten en drinken gekomen. De moeite waard om hier te verblijven. Tot slot, morgen vertrekken we ongeveer 200 km naar het westen en komen dan aan ter hoogte van Warzawa, maar dan er ruimschoots beneden.
Groeten Jan.

Treblinka en Bialystok

Voor de verandering vandaag maar eens een half uurtje eerder opgestaan. Het is een beste trip en we willen in ieder geval ook Treblinka bezoeken. Dat is vanaf het vertrekpunt bijna 200 km naar het zuiden. We zijn er rond de middag. Het is wel even zoeken, want alleen enkele verroestte bewegwijzeringborden geven de weg aan, ruim 5 km ten zuiden van Treblinka. Een enorme hoeveel touringcars staan ook op de plaats waar wi moeten zijn. Er zijn mogelijk wel 1000 jonge mensen, allen joods zoals het er uit ziet, met vlaggen en geluidsboxen. Daarnaast een bijna net zo’n grote groep politiemensen en andere bewakers actief. Blijkbaar is dat nog steeds nodig. Iedereen gedraagt zich overigens erg rustig.

Treblinka is een vernietigingskamp. Het was niet de bedoeling om er te werken er waren ook nauwelijks verblijven. Het was niet de bedoeling gevangenen te houden. Er was geen uitweg, alleen die naar de gaskamers. In de proloog van de reisblog is er al het één en ander over geschreven. Stenen met namen er op, geven enkele namen weer van de overledenen. Een fractie van het aantal wat is gesneuveld. Je weet waar je naar toe gaat, maar wennen doet het niet. Gelukkig maar … Je probeert je voor te stellen hoeveel nu 800.000 mensen zijn die op zo’n kleine oppervlakte om het leven zijn gebracht Er staan nu zo’n 800 tot 1000 stenen. Elke steen betreft dan 1000 mensen. Onbegrijpelijk wat mensen elkaar aan doen. En dat nog steeds doen, ook al is dat op andere plaatsen. Als je daan over na gaat denken wordt het nog moeilijker. Mensen die thuis weg zijn gevoerd en waarschijnlijk nooit afscheid van elkaar konden nemen. Vegeet het maar nooit. Juist daarom was het fijn zoveel jonge mensen te treffen op deze plek.

Later rijden we naar Bialystok een grote stad langs de oostgrens. Het is druk onderweg, veel transit verkeer met name naar Wit Rusland en deels ook naar de Ukraïne. Van inhalen op deze wegen maken ze hier een sport. We verkennen aan het eind van de dag de stad, een prachtig slot staat er in het centrum van de stad. Het is koud geworden, veel mensen dragen mutsen, sjaals en handschoenen. Rond een uur of vijf wordt het al aardig donker, Nog ergens gegeten en aansluitend ons hotel opgezocht. Dat stat net buiten het centrum, een minuut of tien lopen. We hebben dus ook weer aan de sportiviteit gedacht …

Tot morgen, het definitieve programma staat nog niet vast, wel de eindbestemming: Lublin. Voor later welterusten en een lieve groet vanuit Noord-Manzovië.

Twierdza Boyen, Gizycko

Een stevige wandeling was het wel vandaag. Eerst het dorp verkent, een heel speciale draaibrug gevonden waarvan er maar twee bestaan in Europa, althans volgens de brochure van het toeristenbureau. Deze brug van circa 100 ton kan je eenvoudig met één persoon openen. Niks geen automatisering, gewoon gaan met die brug …
Wat later een watertoren bekeken, moet ook heel bijzonder zijn, want op elke kaart staat deze toren. Hij ziet er prima uit, maar helaas is deze nog gesloten voor een bezoekje. We kunnen zelfs geen koffie drinken in het dorp. Alles gaat pas vanmiddag open.

Wat later in de morgen hebben we de markt verkent. Heerlijke toffees gekocht. Dure en goedkope. Eén soort gaan we zeker weggeven … de lekkerste natuurlijk.

Nog wat later zijn we naar een groot Pruisisch Fort geweest. [Twierdza Boyen]. Eén van de grootste die in die tijd gebouwd zijn. Eerst zonder routebeschrijving rondgedwaald, maar later gewoon de bewegwijzering gevolg. Dat scheelt een stuk tevergeefs wandelen.

In het fort was een kleine tentoonstelling over het heden en verleden van deze Pruisische vesting en het dorp Gizycko. Ook waren er een aantal pentekeningen te zien van “onze” Rembrant van Rijn, met ook een paar tekeningen van Amsterdam.
Overigens was het geen straf om eens een daagje rond te wandelen, het was inmiddels heel prima weer geworden.
De bewolking is bijna geheel verdwenen en het is nu rond de 10 graden. De winter is in aantocht. Het komende weeknd wordt de eerste sneeuw verwacht. Je voelt het per dag kouder worden.
We sluiten de dag af door nog wat rond te rijden en wat inkopen te doen. Tenslotte moet je blijven eten en drinken toch?.

Dat was het wel vandaag. Morgen vertrekken we weer om naar we hopen voor het donker in Bialystok te arriveren.Totaal ruim 300 kilometer, een plaats tegen Belarus [Wit Rusland] aan.Thuis zou je denken dat 300 kilometer een eitje is, hier is dat een dagreis en moet het niet te veel tegen zitten, smalle en soms onverharde wegen zijn hier natuurlijk debet aan. Alle meelezers, de hartelijke groeten. Jan

Mazurië, Gizycko

Met de benen op de poef, zitten we heerlijk in een warme kamer. Buiten is het inmiddels donker, wat onderuit gezakt op de bank, een beetje uitbuiken enz enz. Wat hebben we het goed!!

Vandaag was het een bijzondere tocht. De mist was opgetrokken - gelukkig - .
Een tocht gereden van ruim 250 km. Eerst hebben we een bezoek gebracht aan het Elbag kanaal waar de boten, over een hoogte verschil van 100 meter over rails, over het land [en dat op diverse plekken], omhoog worden gereden. Nu is het kanaal niet zo breed en boten moeten elkaar kunnen passeren, dus …. De wagens die op de rails staan en waar de boten op kunnen staan, zijn ook niet zo groot, zo’n 5 meter breed denk. Het zag wel heel leuk uit. Een bijzondere constructie die nog wel in gebruik is. Ware het niet, dat het zomer seizoen natuurlijk al voorbij is en er alleen recreatievaart getransporteerd wordt. Kortom alles lag nu dus stil, maar we hebben de constructies kunnen bewonderen.

Daarna richting Mazurië. Mijn domdom vertelde een weg te hebben gevonden die 5 minuten korter was en of we dat wilden. Waarom niet zou je zeggen. Daarna hebben we ruim 2 uur kennis kunnen maken van keien, onverharde wegen en een geperforeerd wegdek. Fantastische plaatsjes, geen tegenliggers en soms de 4-wieldrive gebruikt. Want terug gaan, doe je natuurlijk niet …
We zijn uiteindelijk gearriveerd in Gierloz, vlakbij onze nieuwe overnachtingsplaats. We bezoeken de Wolfschanze. Ik heb de volgende informatie teruggevonden waarbij de belangrijkste zaken zijn vermeld.

Wolfschanze (Wolf’s Lair) was Hitler’s Führerhauptquartier (Führer‘s headquarters) during World War II. It is located in the Gierloz. forest 8 kilometers from Ke;trzyn, Poland. This compound covered 2.5 square kilometers and included the forest that surrounded it for 8 square kilometers. It boasted two airfields, power stations, a railway station, air purification systems, water supply and drainage system, heating and communications equipment. It held more than 2000 people when it was operating at its peak in 1944.

Hitler is known to have spent two and one half years at the complex when all of the days he was on site are collated. The first time he was there was in June, 1941. This coincided with the attack against the Soviet Union. The complex was destroyed by explosives in January 1945 by the Nazi’s themselves in order to deny the Soviets the use of the facility in January, 1945.

The main reason the complex was constructed was the geographical location.

The forest was large and made it easy to hide the huge concrete bunkers that were constructed; the 8 square kilometer area was relatively easy to secure.
The area had a small population so knowledge of the site was limited and the majority of the population were ethnic Germans.
There are numerous lakes, swamps and hills in the area which make attacking the complex difficult.
There were numerous other similar installations for other portions of the Nazi command in the immediate area.
There were numerous fortifications in the area.
The Russian border was only 80 kilometers to the east.

The bunkers that were constructed on the site were huge with bunkers being built inside bunkers. It was common for the ceilings to be 5 to 10 meters (yards) thick. The walls would be 4 to 5 meters thick for the outer bunker and the inner bunker walls would be 2 to 4 meters thick. There would be a half meter air space between the outer and inner bunker. The foundation of the bunker would be 3 to 5 meters thick with the ourter edges extending lover into the ground than the central portion of the base.

The entire 2.5 square kilometer complex was covered with camouflage netting that was changed as many as four times a year in order to maintain the necessary appearance that ensured nothing was visible from the air.

Hitler, Borman and Göring each had their own private bunker. The outer surface of Hitler’s bunker was more than 2,480 square meters. The roof was 8.5 meters thick.

Wolfschanze is famous as the location of an assassination attempt on Hitler by members of his General Staff. Colonel Claus von Staffenberg was the Chief of Staff and is considered to be the driving force behind the movement to remove Hitler from power within the military. On July 20, 1944 he and a college worked together to set off an explosion during a staff meeting. The objective of the explosion was Hitler and they wanted nothing less than his death believing that many lives could be saved if Hitler was killed and the war brought to a halt.

While four people at the meeting were killed, Hitler escaped with minor injuries. Colonel von Staffenberg and many of his allies were executed by firing squad in fewer than 24 hours.

Als je het verhaal hebt gelezen en de film hebt gezien, waarin Claus van Staffenberg de aanslag op Hitler voorbereid, kijk je toch weer anders aan tegen een plaats als deze. Een indrukwekkende berg beton, vele gebouwen en betonnen daken op de bunkers van vele meters dik. De Hitler bunker had een dakk van zo’n 8 meter dik beton. Hoe ze het zelf hebben kunnen opblazen toen ze vertrokken en er zo’n ruïne van hebben kunnen maken, is op zich al een wonder.

Wat opviel is dat onze tomtom in dit gebied de weg niet kon herkennen. Vreemd toch? We hebben uiteindelijk een pad gevonden, wat overigens ook niet op een kaaart stond van vele kilometers lang en uiteindelijk zijn we via veel hobbels, smalle paadjes met modder en veel bladeren aangekomen in Gizycko. [want: we wilden ook nu niet dezelfde weg terug rijden]. Duidelijk is dat, als we daar gestrand waren, zeker volgende week niet terug zullen zijn. Daar komt echt helemaal niemand …. , maar goed dat we nog wat eten bij ons hebben.

Het is bijna donker als we uiteindelijk het Mazure hotel bereiken. Het is tegen vijven. Een volle dag rijden, veel gezien, indrukken op gedaan en helemaal door elkaar geschud, voldaan ons kamertje opgezocht, gegeten en straks … welterusten allemaal. Groet Jan.

O ja, morgen gaan we lopen naar het dorp ..... denken we. We blijven hier twee nachten. Wie ons wil volgenop APRS moet de link eens aanklikken .. Natuurlijk alleen voor raadioamateurs ha ha .

Gdansk

Het is een kleine wereld als we vertrekken naar Gdansk. Eerst een super verzorgt ontbijt, waar we een dag mee vooruit kunnen .. We zijn de enige gasten in het hotel en ze zorgen goed voor ons.
Gdansk is één van de mooiste steden van Noord-Europa en heeft een geschiedenis die meer dan duizend jaar terug gaat, ook al kan je dat in de stad niet meer zien. Het was eeuwenlang de rijkste stad van Polen. In 1939 werden hier de eerste schoten gelost van de tweede wereld oorlog. De stad is in de oorlog geheel verwoest, maar daarna weer opgebouwd. Dat is overigens zeer de moeite waard om te bekijken. Sfeervol, niet te log of groot, fraaie schilderingen op muren en geen huisje is het zelfde. Uiteraard afgewisseld met kerken, musea en grootse havengebouwen.

De scheepswerf van Gdansk staat bekend als de plaats waar de vakbond Solidariteit is voortgebracht. Deze opstand werd straf de kop ingedrukt en later door de stakingsleider Lech Walesa in 1980 opnieuw leven in geblazen. Lech werd later president van Polen. De scheepswerf heeft het uiteindelijk zelf niet overleeft.
Je vindt in de stad Gdansk prachtige gevels van huizen, beschilderd en vaak ingericht als bar of eethuisje. Wil je barnsteen kopen, dan vind je er honderden winkeltjes in het centrum van de stad.

Parkeren voor de auto gaat relatief eenvoudig. Op een van de oude kaden aan de oostkant van het cenrum is plaats genoeg. Of het veilig is? Tja dat blijkt wel als je terug bent. Omdat we vroeg waren was er plaats in overvloed. De mist was opgetrokken en we hebben heelrlijk in de zon kunnen genieten van de stad. Was het veilg? Ja het was veilg.

Wat later in de middag hebben we een kort bezoekje gebracht aan de Oostzee kust. Een smal strand en steile kustlijn van duinen. De mist kwam weer fors opzetten en alleen aan het strand konden we nog 100 meter ver zien. Later op de weg trok het helemaal dicht. Niet zo mooi en het was goed oppassen. We zijn weer heelhuids teruggekeerd en genieten nog een momentje van een lekker Pools likeurtje. Hopelijk trekt de mist morgen wat weg, want met 25 meter zicht zie je niet zo veel …
Straks gaan we de menukaart maar eens raadplegen, dat kost vast minder moeite. Voor nu de groeten lieve lezers en tot een volgende keer. Morgen vertrekken we naar Mazurië naar Gyzycko, waar we weer nieuwe dingen hopen te zien. Jan

Starogard woj Gdansk

Het is nu rond half zes, zaterdagavond. Eind van de middag, het wordt al aardig donker. Vandaag was het echt genieten.

Vandaag hebben we diverse landschappen gezien. Met de zon en de herfstkleuren ziet het echt geweldig uit. Eerst veel bouwland, lichtglooiend en nu in het midden van omvangrijke bossen in een natuurgebied ongeveer 50 km ten zuiden van Gdansk.

In de middag bezoeken we oud plaatsje, waar veel is gerestaureerd, met geld uit de europeese unie, Chelmno. Een mooi gezellig stadje, waar je nog kan parkeren op het kerkplein in het centrum.
Op het platteland zijn veel huizen niet afgebouwd. Elk jaar een stukje afbouwen, maar wonen doen ze er in. Zo kan het dus ook … Geen ramen en kozijnen, alles een casco en een dak.

We zijn rond vieren in een klein plaatsje gearriveerd, een hotel-restaurant met manege en renbaan. Zo’n tien jaar geleden waren we hier ook en we hebben het weer terug kunnen vinden. Eenmaal binnen herinneren we het een en ander. Het ziet er fraai [en een beetje erg luxe] uit. Zo meteen eens kijken wat er op de kaart staat. We gaan niet meer lopen of rijden. Morgen zullen we eens zien of we de Oostzee kunnen bekijken en Gdansk. Dan zal het weer langzamerhand wel minder worden en wordt het wat meer afzien. Maar dat is [hopelijk] pas later.

Allemaal gegroet en we zullen er eentje op jullie nemen …. Doen jullie dat ook?